Από την Πολιτική Άνοιξη στη Χρυσή Αυγή

ATHENS VOICE

τεύχος: 386 - 04/04/2012

Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος*

Στην Ελλάδα έχουν κατά καιρούς δημιουργηθεί «μονοθεματικά κόμματα», με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Πολιτική Άνοιξη του κ. Σαμαρά, η οποία είχε σχεδόν μονομανία με το Μακεδονικό. Οι ευθύνες του νυν προέδρου της ΝΔ είναι γνωστές και τα αποτελέσματα της πολιτικής εκείνης για το όνομα της γειτονικής μας χώρας καταστροφικά για την Ελλάδα και το διπλωματικό κεφάλαιο που σπατάλησε, χωρίς κανένα όφελος.

Στις μέρες μας αυξάνει ανησυχητικά την απήχησή του ένα άλλο «μονοθεματικό κόμμα», η Χρυσή Αυγή. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Μεταξά έχουν ως μόνο και αποκλειστικό θέμα στην ατζέντα τους μετανάστες, χρεώνοντάς τους όλα τα δεινά του τόπου. Με αποκορύφωμα, βεβαίως, τη δημόσια ασφάλεια, παρότι οι έρευνες δείχνουν ότι δεν είναι μεγάλα τα ποσοστά της εγκληματικότητας που προέρχονται από μετανάστες. 

Ταυτοχρόνως, όμως, οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι υπαρκτό. Δεν γίνεται να το κρύβουμε κάτω από το χαλί, όπως κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, ούτε πολύ περισσότερο να αντιμετωπίζεται με την ανατριχιαστικά ρατσιστική πρακτική και ρητορική των φασιστών, αλλά και ούτε –δυστυχώς– με τη λογική τμημάτων της Αριστεράς ότι «οι μετανάστες είναι αδέλφια μας». Το πρόβλημα είναι σύνθετο και επιβάλλει ουσιαστικό διάλογο, χωρίς αγκυλώσεις, περιχαρακώσεις και ρατσιστικές αντιλήψεις.

Είναι γεγονός ότι πολλές γειτονιές της Αθήνας αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα. Δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις σε πολλές από αυτές είτε από φόβο είτε από τη δυσοσμία. Πάνω σε αυτή την αρνητική κατάσταση πατάνε τα φασιστοειδή και κερδίζουν τη στήριξη απλών ανθρώπων, χωρίς οι περισσότεροι να ξέρουν τι πρεσβεύουν. Μια γρήγορη περιήγηση στην ιστοσελίδα τους είναι αποκαλυπτική για το μίσος που εκπέμπουν για οτιδήποτε διαφορετικό. Πρόκειται για κανονικά «τάγματα εφόδου», επηρεασμένα από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά της ανθρωπότητας.

Η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά και απειλεί με την είσοδό της στο κοινοβούλιο. Η εξέλιξη αυτή πρέπει να μας τρομάζει. Επιτάσσει δημοκρατική εγρήγορση, αλλά και ενημέρωση όλων των πολιτών για τις θέσεις αυτού του μορφώματος. Πρέπει να πάμε στις γειτονιές της Αθήνας και όπου αλλού υπάρχει πρόβλημα και να εξηγήσουμε στους ανθρώπους αυτούς ότι δεν μπορεί ο κάθε φασίστας να είναι το αποκούμπι τους. Παράλληλα, όμως, να δώσουμε στους κατοίκους των υποβαθμισμένων συνοικιών της πρωτεύουσας λύσεις και να μην τους στέλνουμε με την αδιαφορία μας στην κάλπη της Χρυσής Αυγής. Λύσεις σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, την επίσημη πολιτεία, τις μεταναστευτικές οργανώσεις, τις ΜΚΟ και όποιον άλλο φορέα. 

Μην αφήσουμε να εκτραφεί και άλλο το αυγό του φιδιού. Με τη δημοκρατία δεν παίζουμε!

*Δημοσιογράφος, εκπρόσωπος Τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς
 

Απέκλεισε την μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ

Δε «βλέπει» αυτοδύναμη κυβέρνηση ο Κουβέλης

 

«Εκτιμώ ότι θα έχουμε απουσία αυτοδύναμης κυβέρνησης, που θα αναγκάσει τις πολιτικές δυνάμεις να αναζητήσουν συνεργασίες. Αν αυτό δεν επιτευχθεί και είναι συνάρτηση του πώς θα διαταχθούν οι πολιτικές δυνάμεις, τότε θα πάμε -πληρώνοντας αν θέλετε ως τίμημα την έλλειψη αυτής της κουλτούρας συνεργασιών- σε αλλεπάλληλες εκλογές», ανέφερε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) Φώτης Κουβέλης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ.

Απέκλεισε, πάντως, κατηγορηματικά το ενδεχόμενο συνεργασίας μετεκλογικά της ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ, ενώ σε ερώτηση για ενδεχόμενη συνεργασία με κόμματα της Αριστεράς είπε: 

«Έχουμε θέσει δυο προϋποθέσεις. Η πρώτη αναφέρεται στην προγραμματική συμφωνία σε ένα δεσμευτικό θετικά προγραμματικό πλαίσιο, με κόκκινες γραμμές από την πλευρά μας. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι οι φερέγγυες πολιτικές πρακτικές, οι οποίες αφορούν αναμφισβήτητα και σε πρόσωπα. Μπροστά στην ίδια την κατάσταση που θα προκύψει μετά τις εκλογές, με παρούσα τη δυναμική των εξελίξεων και των γεγονότων, νομίζω ότι θα τεθεί για όλους, ένα ζήτημα επανεξέτασης αυτών των ζητημάτων».

Ο κ. Κουβέλης εκτίμησε, επίσης, ότι η ΔΗΜΑΡ θα δεχθεί επιθέσεις και πως θα επιχειρηθεί να διαστρεβλωθεί η πρότασή της, ενώ θα τεθούν διλήμματα από τον δικομματισμό. «Παρόν είναι το δικομματικό πολιτικό σύστημα που επιχειρεί την αναβίωσή του και μάλιστα με όρους διλημματικούς. Αν το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού αναβιώσει και μάλιστα με μεθόδους, εργαλεία και περιεχόμενο πολιτικής όπως αυτό του παρελθόντος, τότε αυτό το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού θα είναι ακόμα πιο επικίνδυνο για τη χώρα...», δήλωσε.

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τα σενάρια συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Στην πολυαναμενόμενη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που θα ακολουθήσει την ίδια καταστροφική πολιτική για τη χώρα και την κοινωνία, η ΔΗΜΑΡ δεν θα δώσει κανένα άλλοθι και καμία δικαιολογία.

ΘΕΜΑ : Δήλωση του υπεύθυνου Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, Δημήτρη Χατζησωκράτη για το δίλημμα «Μνημόνιο ή έξω από την Ευρωζώνη»

To δίλημμα «Μνημόνιο ή έξω από την Ευρωζώνη», μέρα με τη μέρα και με τις διαδοχικές δηλώσεις κορυφαίων των ηγετικών κύκλων της ΕΕ, αποδεικνύεται ότι αποτελούσε καταναγκαστική επιταγή μόνο για τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, την οποία και υπέβαλαν στη χώρα μας.

Είναι γι’ αυτό φανερό ότι, παρά το δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα, που η δανειακή σύμβαση διαμορφώνει, η πρόταση της ΔΗΜΑΡ για τροποποίηση των όρων της σύμβασης είναι απολύτως ρεαλιστική.

"Κωμικοτραγικός ο δικομματισμός"

Στην αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναφέρεται με ανακοίνωση της η ΔΗΜΑΡ.  

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Η προεκλογική αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μας γυρίζει στις κωμικοτραγικές αντιπαλότητες της εποχής του κραταιού δικομματισμού. 
Αντί να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, διαπληκτίζονται  μεταξύ τους φτάνοντας και σε γκάφες, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ για το ζήτημα των προσλήψεων. 
Οι πολίτες, όμως, έχουν αντιληφθεί ότι η μάχη για το ποιος κάνει περισσότερα ρουσφέτια δεν έχει πλέον καμία αξία».

Η ΔΗΜΑΡ και οι οπαδοί της καθαρότητας

info@metarithmisi.gr

Χρήστος Μαχαίρας, 27/03/2012

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η υψοφοβία αποτελεί ένα από τα ανθεκτικότερα σύνδρομα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, σκαρφαλωμένος προ τριετίας στα δημοσκοπικά ρετιρέ, έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι των στελεχών του για να προσγειωθεί στο ισόγειο, διστάζοντας να πάρει αποστάσεις από τις τυφλές εκρήξεις βίας που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Εκείνη την εποχή, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ο ένας πόλος του δικομματισμού – κατά... σύμπτωση και πάλι το ΠΑΣΟΚ – έβλεπε την εκλογική του βάση να μετακινείται μαζικά προς την Αριστερά, εναποθέτοντας σ’ αυτήν ελπίδες για μια νέου τύπου πολιτική εκπροσώπηση.

Τα όσα ακολούθησαν είναι σε γενικές γραμμές γνωστά: το όνειρο αποδείχθηκε πολύ “συστημικό” για να είναι αληθινό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στη θαλπωρή των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών και οι παρολίγον μετανάστες επαναπατρίστηκαν κάποια στιγμή στη γη της Παπανδρεϊκής επαγγελίας.

Θυμήθηκα αυτή τη διδακτική δημοσκοπική ιστορία, με αφορμή διάφορα ανησυχητικά που διαδραματίζονται τελευταία εντός της Δημοκρατικής Αριστεράς. Στελέχη του κόμματος μάχονται να μανταλώσουν πόρτες και παράθυρα μη και μολυνθεί η ΔΗΜΑΡ από τους “εισοδιστές” του ΠΑΣΟΚ. Ξεκινώντας από την κατ’ αρχήν σωστή θέση ότι το κόμμα τους δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει “πλυντήριο” για να ξεπλυθούν αστέρες και αστερίσκοι του πασοκικού στερεώματος που... είδαν φως και μπήκαν, παράγοντες της ανανεωτικής αριστεράς που έζησαν τα πέτρινα εξωκοινοβουλευτικά χρόνια, διαμορφώνουν μία γραμμή σκληρής καθαρότητας. Αντιμετωπίζουν, έτσι, με καχυποψία όποιον προσεγγίζει τη ΔΗΜΑΡ, αναθερμαίνουν τα αντιπασοκικά αντανακλαστικά του χώρου και περιχαρακώνονται.

Κι όμως, οι “ανάγκες της περιόδου”, που ’έλεγε και ο Λεωνίδας Κύρκος, επιβάλλουν το ακριβώς αντίθετο: στις συνθήκες που διαμορφώνονται, με τον δικομματισμό να αναζητά νέα σημεία ισορροπίας και τον πολιτικό χάρτη να αναδιατάσσεται, η μεταρρυθμιστική – ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί να αναπαράγει το μοντέλο των κλειστών συστημάτων και των κομματικών άβατων. Σε μια στιγμή, μάλιστα, που η σύγκλιση της κεντροαριστεράς παύει να αποτελεί μύχιο πόθο ή ευφάνταστο σενάριο και αποκτά υλική πολιτική βάση, οι περιχαρακώσεις αποτελούν τον ασφαλέστερο δρόμο για να χαθεί μια σπάνια ευκαιρία συνάντησης των σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων με ευρωπαϊκό ορίζοντα.

Και κάτι τελευταίο: το μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις που στεγάζει η ΔΗΜΑΡ, φαντάζομαι πως δεν είναι η εκλογική αυτοσυντήρηση του κόμματος, αλλά η συμβολή τους στη διαμόρφωση ενός κοινού μετώπου για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Σ’ αυτή την προοπτική – που δεν κλείνει, αλλά μάλλον ανοίγει με τις εκλογές – χωρούν πολλοί και πολλά. Εκτός, προφανώς, από ένα: την αλήστου μνήμης λογική “λίγοι και καλοί”, που οδήγησε την Αριστερά, παραδοσιακή και ανανεωτική, άλλοτε στην ομφαλοσκόπηση και άλλοτε στο εκλογικό περιθώριο.

Ας το θυμόμαστε...