Η άρνηση ενός εκβιασμού . . .Είναι δυνατόν να υπάρχει εμπιστοσύνη σε έναν τέτοιο Πρωθυπουργό ?

         

photo: Angeliki Panagiotou@fosphotos.com  

Θα ακουστούν πολλά για τη στάση του Φώτη Κουβέλη στην τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Θα είναι πολλοί όσοι θα προσπαθήσουν να του φορτώσουν ακαμψία και ευθύνες για το ναυάγιο. Τίποτε όμως δεν μπορεί να ακυρώσει το βασικό συμπέρασμα: επιτέλους, κάποιος πολιτικός σέβεται τον εαυτό του.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ προέταξε τη συνέπεια των λόγων του και την προσωπική του αξιοπρέπεια απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό που εμφανώς επιχειρεί να τσαλακώσει τους εταίρους του. Να βγάλει στην άκρη εκείνους που τον έκαναν Πρωθυπουργό με την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν μπορεί να απουσιάζει από καμιά πολιτική ανάλυση. Γιατί δεν είναι θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς και καλών τρόπων. Είναι πολιτική επιλογή -από την πλευρά του Πρωθυπουργού- και έδειχνε ότι αλλού το πήγαινε. Αυτό το χάλασε ο Κουβέλης, στο μέτρο που του αντιστοιχούσε.

"Ήταν η ΕΡΤ λόγος να πέσει η κυβέρνηση και να πάμε σε εκλογές;", θα ρωτήσει κάποιος. Ασφαλώς όχι. Αλλά πέφτοντας η κυβέρνηση δεν πηγαίναμε απαραιτήτως σε εκλογές. Υπήρχαν και άλλες λύσεις - απλώς, δεν περιλάμβαναν τον σημερινό Πρωθυπουργό. Και δεύτερον, αν κάποιος έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του για την κατάσταση που προέκυψε λόγω της ΕΡΤ, αυτός ήταν ο Σαμαράς που δημιούργησε και το πρόβλημα. Τον κίνδυνο τον εκλογών ο Σαμαράς τον δημιούργησε - προφανώς σκοπίμως.
Ο Κουβέλης του έδωσε το περιθώριο να αλλάξει πολιτική. Έκανε όση υπομονή χρειάζονταν για να αποκαταστήσει ο Πρωθυπουργός τη βλάβη που επέφερε και στη χώρα και στη δικομματική συνεργασία. Δεν το έκανε - ή προσπαθούσε να παραπλανήσει με τερτίπια και ηρωικές δηλώσεις του Τύπου «δεν κάνω πίσω, αν θέλετε ρίξτε με». Ωραίος εταίρος.

Είναι δυνατόν να υπάρχει εμπιστοσύνη σε έναν τέτοιο Πρωθυπουργό;                     Είναι δυνατόν να υπάρχει Πρωθυπουργός χωρίς εμπιστοσύνη;                                     Αυτό ακριβώς έκανε ο Φώτης Κουβέλης: ζήτησε από τον Σαμαρά να αποκαταστήσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης. Να κάνει πίσω, επειδή κατά γενική ομολογία αυτός βρισκόταν εν αδίκω.                 

 Αυτός τίναξε στον αέρα τη συνεργασία του με τα άλλα δυο κόμματα με μια παράλογη και παράνομη μονομερή ενέργεια. Αυτός τους είχε αγνοήσει για να προβεί σε μια κίνηση την όποια μόνο η Χρυσή Αυγή στήριξε και αυτό ίσως προσφέρεται για πολιτικά συμπεράσματα. Το σύστημα Σαμαρά έκανε παιχνίδια πίσω από την πλάτη των υπολοίπων.

Ο Σαμαράς δεν άλλαξε γραμμή, επί της ουσίας. Έπαιζε πάντα με το χαρτί ότι οι δυο άλλοι εταίροι θα φοβηθούν τις εκλογές. Και πήγαινε να τους φορτώσει και την ευθύνη που ο ίδιος είχε για το ενδεχόμενο να προκηρυχτούν πρόωρα. Αυτό είναι εκβιασμός.  

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ απλώς τον αρνήθηκε, γιατί πολιτική με εκβιασμούς δεν γίνεται. Ούτε με υποκρισία, στηρίζοντας μια κυβέρνηση της οποίας τον επικεφαλής -ευλόγως- δεν εμπιστεύεσαι. Διέσωσε την αξιοπιστία του, αλλά και την τιμή του πολιτικού που δεν μπορεί να είναι φτερό στον άνεμο. Αυτή η στάση τώρα βάλλεται. 

Στην ουσία όμως θα κριθεί στον χρόνο. Και, πάντως, δίνει αξία στην έννοια της πολιτικής, της Αριστεράς και της προσωπικής συνέπειας.

Από εδώ και πέρα δεν κρίνεται ο Κουβέλης. Κρίνονται οι άλλοι δύο. «Εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα», κατά τον στίχο του Ελύτη. Μέχρι να κριθούν όλοι μαζί στις κάλπες

από : Protagon.gr 

Γιώργος Λακόπουλος 

Μαργαρίτης: ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν χάσει το μέτρο

19:02, 23 Ιαν 2013 | tvxsteamtvxs.gr/node/117634

Την άποψη ότι η ΝΔ αξιοποιεί υπαρκτές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα βίας και ανομίας εκφράζει ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ Θοδωρής Μαργαρίτης, ο οποίος πάντως κάνει λόγο για επιλεκτική παρουσίαση μέρους των δηλώσεων Διαμαντόπουλου από το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου. Απαντώντας στις αιτιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ΔΗΜΑΡ στηρίζει μία ακροδεξιά κυβέρνηση, μιλά για την «άλλη όψη του νομίσματος μιας χοντροκομμένης αντιπαράθεσης». Σχολιάζει δε σε καυστικό τόνο πως αν παρακολουθεί κανείς επιμελώς το τελευταίο διάστημα τις τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα «θα πρέπει να παίρνει χάπια για τη ναυτία από τις πολλαπλές στροφές του». Του Βασίλη Κωστούλα

Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης συνδέει ευθέως και συστηματικά το ΣΥΡΙΖΑ με επιθέσεις όπως αυτές που καταγράφηκαν το τελευταίο διάστημα από τα γραφεία της ΝΔ στη Συγγρού έως το Mall στη Νερατζιώτισσα;

Θεωρώ πως η συγκεκριμένη στάση είναι υπερβολική. Θα έλεγα ότι υπάρχει μία υπερβολή και από τις δύο πλευρές. Στη χώρα όπου καταξιώθηκε η διατύπωση «παν μέτρον άριστον» έχει χαθεί το μέτρο. Η μεν ΝΔ αποδίδει στο ΣΥΡΙΖΑ ότι «παίζει» με την τρομοκρατία, ο δε ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κυβέρνηση «μερκελιστών» και «ακροδεξιών». Όλα αυτά εγγράφονται σε μία υπερβολική ρητορική η οποία έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα και που είναι κατώτερος των περιστάσεων.

Πρόκειται από την πλευρά της ΝΔ για μία προσπάθεια μετατόπισης της προσοχής της κοινής γνώμης από τα μείζονα;

Καταρχήν, το πρόβλημα της πολιτικής βίας είναι υπαρκτό ζήτημα το οποίο δεν μπορούμε να παρακάμψουμε. Σε τελευταία ανάλυση, την ατζέντα δεν την αλλάζουν οι κυβερνήσεις αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση τη διαμορφώνουν οι ένοπλοι, κακά τα ψέμματα.

Αναφέρομαι στο σκέλος της σύνδεσης του ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν τη βία.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό οφείλεται από τη μία πλευρά στο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος είχε προβεί σε ορισμένες ατυχείς διατυπώσεις στο θέμα της αντιμετώπισης της πολιτικής βίας (κυρίως στις περιπτώσεις των καταλήψεων) και από την άλλη πλευρά οφείλεται στη ΝΔ η οποία πλειοδοτεί σε αυτήν την αντιπαράθεση ανακαλύπτοντας ότι εκεί κρύβεται μία «αχίλλειος πτέρνα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιους εκφράζει αυτή η στρατηγική εντός της κυβέρνησης;

Νομίζω ότι είναι μία στρατηγική την οποία χαράσσει κυρίως η ΝΔ και εγγράφεται στη λογική της ανάδειξης ενός νέου διπολισμού. Βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούσε στην αρχή αυτόν το διπολισμό, ωστόσο, πλέον τα πράγματα περιπλέκονται. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι ένα σοβαρό ζήτημα αυτή τη στιγμή το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προσωπικά τον έχω χαρακτηρίσει κόμμα - super market, οικοδομεί ένα προφίλ που τα έχει όλα: από τη μία πλευρά τη συντηρητική ρητορική του Αλέξη Τσίπρα περί νοικοκυραίων, από την άλλη πλευρά τη νεολαία του η οποία αν δεν κάνω λάθος βρέθηκε σε κοινή διαδήλωση με τους αναρχικούς για το θέμα της βίλας Αμαλίας. Δεν γίνονται όλα μαζί. Αυτή η στρατηγική της ΝΔ αξιοποιεί το πλεονέκτημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει αντιφάσεις οι οποίες τελικώς διευκολύνουν τη δική της πρακτική. Εμείς βρισκόμαστε ανάμεσα σε αυτά τα δύο πολιτικά φαινόμενα. Δεν συμφωνούμε ούτε με τη στρατηγική της ΝΔ η οποία «τα φορτώνει όλα» στο ΣΥΡΙΖΑ και τον ταυτίζει με την τρομοκρατία, ούτε φυσικά με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ - η οποία στο βάθος της είναι και ολίγον ψηφοσυλλεκτική - να αγνοεί το πρόβλημα των εξτρεμιστικών ενεργειών διότι κατά κάποιο τρόπο θεωρεί πως ορισμένες από αυτές αφορούν σε «χαμένα» ξαδέρφια της αριστεράς.

Μέσα από τις τελευταίες τοποθετήσεις «γαλάζιων» στελεχών της κυβέρνησης, τύπου Δένδια, ανακύπτει ένα ζήτημα «χημείας» της ΔΗΜΑΡ με τους έτερους κυβερνητικούς εταίρους. Παρεμπιπτόντως, μιλώντας στο tvxs.gr, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης κατηγόρησε χαρακτηριστικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ ότι στηρίζουν μία ακροδεξιά κυβέρνηση.

Ορίστε, η διατύπωση περί ακροδεξιάς κυβέρνησης αποτελεί ακριβώς την άλλη πλευρά του νομίσματος αυτής της χοντροκομμένης αντιπαράθεσης η οποία έχει περισσότερο επικοινωνιακά στοιχεία και λιγότερο ουσία. Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι η ΔΗΜΑΡ συγκατοικεί με τη ΝΔ σε μία κυβέρνηση με ειδικό σκοπό την αποτροπή της χρεοκοπίας και την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Έπειτα, η πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει και αυτή τα δικά της αδιέξοδα, διότι αν παρακολουθεί κανείς αυτήν την περίοδο τις τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα - το Μνημόνιο, την πολιτική βία, τις καταλήψεις - θα πρέπει να παίρνει χάπια για τη ναυτία από τις πολλαπλές στροφές του.

Μετά τον προϋπολογισμό τι;

Του Δημήτρη Χατζησωκράτη, Ημερησία, 10/11/2012


Αύριο (Κυριακή 11/11/12) τα μεσάνυχτα ψηφίζεται ο Προϋπολογισμός 2013 με τουλάχιστον 168 θετικές ψήφους. Η ΔΗΜΑΡ, με απόφαση της ΚΕ του κόμματος ,ήδη από την προηγούμενη Δευτέρα έχει αποφασίσει για την θετική της ψήφο.
Ο Προϋπολογισμός είναι η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση! Εμείς αυτή την κυβέρνηση έχουμε αποφασίσει να την στηρίξουμε. Και αυτό το έχουμε καταστήσει σε όλους τους τόνους φανερό.
Το μεγάλο ζήτημα για τη ΔΗΜΑΡ αλλά κυρίως για την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης είναι το: « μετά τον προϋπολογισμό τί». Όμως πριν απ΄όλα απαιτούνται δύο απαντήσεις σε οιονεί ερωτήματα, που τίθενται για τη στάση της ΔΗΜΑΡ στις δύο κρίσιμες ψηφοφορίες αλλά και για τη θέση της στο κυβερνητικό σχήμα μετά το ΠΑΡΩΝ και το ΝΑΙ. Ως ΔΗΜΑΡ γνωρίζαμε προεκλογικά ότι αμέσως μετά τις εκλογές υπάρχει το προβλεπόμενο πακέτο των 11,5 δις ευρώ από το Μνημόνιο 2! Μετά λόγου γνώσεως αναλάβαμε τις ευθύνες μας και είπαμε στον ελληνικό λαό ότι υποχρεωτικά πρέπει να «περάσουμε» μέσα από την αποδοχή αυτών των επώδυνων περικοπών συντάξεων, μισθών και επιδομάτων προκειμένου να πάρουμε το διαβατήριο για τη μοναδική πορεία της χώρας για αναστροφή και ανάταξη μέσα στην ευρωζώνη και με το ευρώ.
Τα δημοσιονομικά είναι μέτρα περιορισμού των δαπανών του δημοσίου. Τα εργασιακά είναι μέτρα περιορισμού των δαπανών των ιδιωτών εργοδοτών, πέρα από το γεγονός ότι πάνε πολλά βήματα πίσω το σύστημα των εργασιακών σχέσεων, αποδιαρθρώνοντάς το. Η κυβέρνηση δεν εξαντλεί το έργο της σε 4,5 μήνες αλλά όπως έχουμε δηλώσει στο Προοίμιο της Προγραμματικής Συμφωνίας των τριών κομμάτων θα έχει χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα. Εξάλλου η απαγκίστρωση, που προεκλογικά είχαμε ως σύνθημα, δεν θα γίνονταν μέσα στους πρώτους 4,5 μήνες! Εμείς ποτέ δεν ζηλώσαμε μαγικές ικανότητες! Όταν διεκδικείς 31,5 δις συν 5 συν 7,2 είναι προφανές ότι θα περάσεις μέσα από την υπογραφή και ενός τρίτου Μνημονίου με τους δανειστές! Η απαγκίστρωση θα γίνεται στο βαθμό που το συνολικό σχέδιό μας, το σχέδιο της κυβέρνησης για την επανεκκίνηση της οικονομίας προωθείται σταθερά με μέτρα ανάσχεσης της ύφεσης, την επιτάχυνση της υλοποίησης μιας σειράς διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και την αναπτυξιακή προοπτική.
Εμείς, ως ΔΗΜΑΡ, δεν διαπιστώνουμε «ασυμβατότητα» των επιλογών μας για τις ψηφοφορίες με τις κυβερνητικές ευθύνες! Σε κυβερνήσεις συνεργασίας και μάλιστα κάτω από τόσο αναγκαστικές και πρωτόγνωρες συνθήκες, τα κόμματα θα έχουν διαφωνίες σε επί μέρους – έστω και καίρια- ζητήματα; Με αυτές θα πορεύονται, μεριμνώντας να ελαχιστοποιούν τις τριβές.
Μετά την υπερψήφιση του Προϋπολογισμού, είναι απόλυτη η ανάγκη να καταβληθεί από την κυβέρνηση ως σύνολο μια εργώδης προσπάθεια πρώτα απ΄όλα για τη διασφάλιση του συνόλου της δόσης των 31,5 δις ευρώ. Προφανώς η κυβέρνηση δεν θα … χαθεί αν το Eurogroup δεν αποφασίσει οριστικά και καταληκτικά για την εκταμίευση την Δευτέρα! Το ζήτημα θα είναι ανοικτό! Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν αποδείξει ότι έχουν την ευελιξία, όταν βεβαίως υπάρχει η πολιτική βούληση, να δίνουν τις αναγκαίες λύσεις. Αφού εμείς θα έχουμε κάνει το ζητούμενο βήμα, οι ευρωπαίοι εταίροι οφείλουν να βρουν τη λύση, έστω και μετ΄ εμποδίων ως τα τέλη του Νοεμβρίου. Έστω και αν το ζήτημα της διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους δεν έχει λάβει την οριστική του μορφή!
Παράλληλα και ταυτόχρονα η κυβέρνηση οφείλει να κινητοποιήσει όλους εκείνους τους κρατικούς μηχανισμούς για την προώθηση όλων εκείνων των πρωτοβουλιών, που είναι υποχρεωτικές: για την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση, μέσα και από τη διασφάλιση όλων εκείνων των παγωμένων πόρων των ευρωπαϊκών διαρθρωτικών ταμείων την επιτάχυνση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ 2007-2013, την αξιοποίηση των εργαλείων της ΕΤΕπ, το ξεπάγωμα των μεγάλων δημόσιων έργων. Για την εξεύρεση των πρόσθετων πόρων μέσα από την πάταξη της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής και τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης με δίκαιη κατανομή των βαρών. Για τις αλλαγές-εξυγίανση στο πολιτικό σύστημα και την αναδιοργάνωση του κράτους-η δημόσιας διοίκησης.
Είναι το σχέδιο και η πορεία όπως την έχουμε, από κοινού και τα τρία κόμματα, προδιαγράψει και συμφωνήσει στην Προγραμματική Συμφωνία.

Τραγκακιστάν

Τραγκακιστάν

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/10/2012 23:22

Δημήτρης Δανίκας

Τι είπες; Στην Ελλαδα ζεις; Λάθος αγαπητέ μου. Στο Τραγκακιστάν κυκλοφορείς.

Η μεγιστοτεράστια υποκρισία μιας καλοπαιγμένης Υποκριτικής. Οπως ακριβώς συμβαίνει στην εγχώρια πολιτική. Με μικροσκοπικό το «π». Δηλαδή έξω κούκλα μέσα πανούκλα.

Από τα έδρανα της Βουλής να κατεβάζεις πάσης φύσεως επιχειρήματα υπέρ Πατρίς. Και την άλλη στιγμή, τυλιγμένος και προστατευμένος από αδιαφάνεια πλήρους και ολοκληρωτικής διαπλοκής και συναλλαγής να ξεπουλάς υπόληψη και αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος ντροπής

Οπως εκατοντάδες χιλιάδες φοροφυγάδες. Εξοργισμένοι κι αυτοί. Ωρυόμενοι για την κατάντια την ελληνική. Να επικαλούνται συνωμοσία ιμπεριαλιαστική. Να κατεβάζουν καντήλια και μπινελίκια εναντίον νέας γερμανικής Κατοχής. Να βγάζουν φαλτσέτες κα Καλάσνικοφ για να πάρουν το σκαλπ της «συμμορίας» της Τροικανής.

Να υπεραμύνονται νυχθημερόν της ελληνικής ορθοδοξίας και της κλεφτουριάς της επαναστατικής. Να εμφανίζονται και να πλασάρονται σαν αυτοί και μόνο αυτοί να είναι οι αταλάντευτοι του Γένους αρχηγοί.

Πασίγνωστη η συνταγή. Γιατί φωνάζει ο κλέφης να φοβηθεί ο νοικοκύρης, Γιατί η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Γιατί ο Λύκος φυλάει τα πρόβατα. Γιατί οι προστάτες ήταν και είναι οι πιο ύπουλοι εχθροί. Και γιατί όσο πιο βαθιά στον πολτό ο τάχα μου εθνικοπατριώτης έχει χωθεί, τόσο περισσότερο φωνάζει για να σβήσει κάθε ίχνος από την δική του την μεγάλη, απροσμέτρητη κλοπή.

Δύο τα συμπεράσματα απ αυτή την Τραγκακιστανική υποκριτική. Ωραία λοιπόν. Αφού παριστάνεις τον μάγκα και τον ορκισμένο εχθρό των ιμπεριαλιστών, τότε ένα πράγμα να προπαγανδίζεις σε παρακαλώ. Από τούδε να ζούμε με όσα βγάζουμε ως χώρα και ως παραγωγικός Λαός.
 Χωρίς δεκάρα δανεικά και χωρίς βοήθεια γερμανική. Να σου πω εγώ μετά που θα καταλήξουν οι μισθοί και με πόσα φραγκοδίφραγκα θ αγοράζει κάθε αδέκαρος γερμανός τις βίλες και τις πισίνες των Τραγκακιστανών. Είσαι; Απόδειξη!

Το δεύτερο και ακόμα χειρότερο. Το πλήθος των οπαδών κάθε είδους και μορφής Τραγκακιστανών. Που μετά από τόση και τέτοια χρεοκοπία. Μετά από τόση και τέτοια κρίση που διαπερνάει κάθε κύτταρο Πολιτικής, Κοινωνίας, Πολιτισμού και Εργασίας.

Μετά απ όλα αυτά, εξακολουθούμε όλοι σχεδόν να πορευόμαστε όπως παλιά. Χωρίς ίχνος αυτογνωσίας.
Ποιος φταίει; Μα φυσικά η Μέρκελ και η Γερμανία. Ποιος ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό προσωπικό που μας έστειλε αδιάβαστους στο γκρεμό; Μα φυσικά ο διπλανός. Ποιος αντάλλασσε την ψήφο του για μια θέση στο Δημόσιο; Ο γείτονας ο κακός. Ποιος ο φορφυγάς; Μα φυσικά ο πλουτοκράτης ο γνωστός. Και ποιος ο έλλην Ρομπέν των ερτζιανών; Ο Τράγκας ο σωστός

Αριστα. Με το σπαθί σου κερδίζεις μια θέση σ' αυτό το Τραγκακιστάν των Βαλκανοαφρικανών!

 http://www.tovima.gr/#

ΠασοκοΣυριζαίοι

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.home

ΠασοκοΣυριζαίοι

24/10/2012

του Δημήτρη Καμπουράκη

Μου το είπε πρόσφατα ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του:
 
- Εσύ που είσαι από την Κρήτη, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Κατέβηκα περιοδεία σε δύο νομούς του νησιού. Όλα είναι πολύ καλά για μας, είμαστε πρώτη δύναμη και ανεβαίνουμε συνεχώς, απλώς ο κόσμος που με πλησίαζε χρησιμοποιούσε μια φράση που μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση. Δε μου έλεγε «σας ψηφίσαμε» όπως σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά «σας προτιμήσαμε». Γιατί το έλεγε έτσι;

Του απάντησα γελώντας:
 
- Αυτοί αγαπητέ μου, είναι οι λεγόμενοι ΠασοκοΣυριζαίοι. Δεν αναφέρομαι σε πολιτικά προβεβλημένα πρόσωπα, σε βουλευτές, σε συνδικαλιστές, σε δημάρχους, σε συμβούλους ή σε συνεταιριστές, που η στάση τους μπορεί να έχει από τα αγνότερα μέχρι τα πιο υστερόβουλα προσωπικά κίνητρα. Αναφέρομαι στους απλούς ψηφοφόρους, στον καθημερινό κόσμο. Στην Κρήτη, επί τριάντα πέντε χρόνια το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε από 50% μέχρι 60%, άρα αυτοί που σας «προτίμησαν» ήταν σχεδόν όλοι πρώην ΠΑΣΟΚοι.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι είναι μια ειδική πολιτική φυλή. Οι νότιοι ΠασοκοΣυριζαίοι, ακόμα πιο ειδική. Πολιτικά είναι αντι-δεξιοί, όμως δεν είναι αριστεροί, πόσο μάλλον ακροαριστεροί. Αυτό να το προσέξετε όλως ιδιαιτέρως. Έχουν μια σχεδόν μητρική σχέση με το πολιτικό κέντρο ή τον επονομαζόμενο μεσαίο χώρο. Δεν πρόκειται τόσο για ιδεολογική τοποθέτηση, όσο για τρόπο σκέψης και ζωής. Κατά καιρούς μπορεί να τσιλημπουρδίζουν δεξιά κι αριστερά, ποτέ όμως δεν παίρνουν διαζύγιο απ’ αυτό το χώρο. Ανάλογα με τη συγκυρία δέχονται λίγο τράβηγμα προς τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, αν όμως κάποιος προσπαθήσει να τους τραβήξει μόνιμα στα άκρα στυλώνουν τα πόδια.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι δεν είναι κακά παιδιά, είναι όμως τα πιο κακομαθημένα καλά παιδιά. Δεν πολυφταίνε, εδώ που τα λέμε. Ως τώρα, δεν βρέθηκε κανείς να τους πει «όχι».  Δε θέλουν να τους κοροϊδεύεις κατάμουτρα γιατί θίγεται η περηφάνια τους, δέχονται όμως με ευχαρίστηση το όμορφα σερβιρισμένο πολιτικό παραμύθι. Στα μάτια τους, η πολιτική χωρίς παραμύθι χάνει τη γοητεία της, όμως εκτιμούν τους αριστοτέχνες παραμυθάδες, όχι τους χοντροκομμένους. Οι τελευταίοι τους προσβάλλουν.  Απαιτούν να τους μιλάς με ειλικρίνεια για τη γενική κατάσταση της χώρας, γίνονται όμως έξαλλοι αν τους μιλήσεις ειλικρινά για τους ίδιους ως πρόσωπα ή πολίτες.

Έχουν γαλουχηθεί να υποστηρίζουν κόμμα εξουσίας, μόλις μυριστούν γκρουπούσκουλο λακίζουν. Αυτά τα περίεργα δικά σας με τις συνιστώσες και τις πολιτικές διαφορετικότητες, τα θεωρούν χαζά παιχνιδάκια στα χέρια παιδιών. Όσο δεν επηρεάζουν την προοπτική εξουσίας δεν τους δίνουν σημασία, όταν όμως αρχίσουν να δυσκολεύουν την κατάκτηση ή την άσκηση εξουσίας, θα τους εξαγριώσουν. Έχουν βαφτιστεί στην πολιτική διαμεσολάβηση προς το κράτος και στο ρουσφέτι. Όποιος τα αρνείται μπορεί να επαινείται δημοσίως, όμως το βράδυ στο οικογενειακό τραπέζι κατατάσσεται στους  εχθρούς. Η μεσαία φοροδιαφυγή και η μικρο-παραβατικότητα λογίζονται ως καπετανιλίκι. Υπό προϋποθέσεις, αποδέχονται το δικαίωμα του κράτους να τσακώσει την μικροπαρανομία τους, δεν αποδέχονται όμως επ’ ουδενί λόγο την άρνηση του κόμματος τους ή του βουλευτή τους να τους διασώσει από το κράτος που τους έπιασε.

Έχουν μάθει σ’ ένα σχετικά υψηλό οικονομικό επίπεδο ζωής και τίποτα δε μπορεί να τους πείσει να χάσουν κάτι απ’ αυτό. Αν τους ζητήσεις να πολεμήσουν και να σκοτωθούν θα το κάνουν μ’ ενθουσιασμό, αν τους ζητήσεις το 10% της επιδότησης τους θα σου σπάσουν το κεφάλι. Όχι από τσιγκουνιά –ίσα ίσα είναι πολύ large τύποι- αλλά γιατί δε γουστάρουν να τους δουλεύουν, με τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται το δούλεμα. 

Δεν αναγνωρίζουν σε κανένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος, είτε το έχουν υποστηρίξει είτε όχι, το δικαίωμα να τους μειώσει το εισόδημα. Το μόνο δικαίωμα ή μάλλον υποχρέωση που αναγνωρίζουν στο πολιτικό σύστημα, είναι να τους αυξάνει τα έσοδα. Άπαξ και απέκτησαν ένα είδος εισοδήματος, από το πιο νόμιμο ως το πλέον μαϊμού, αυτό δεν ξανακρίνεται. Μπαίνει στο ενεργητικό του προϋπολογισμού τους και κάθε απομείωση του ισοδυναμεί με υπεξαίρεση.

Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι θέλουν έναν δημοκράτη πολιτικό ηγέτη, που θα είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Μπούρδες, μην τους πιστέψεις. Αρχηγό αναζητούν, αρχηγό με όλη την παλιά σημασία της λέξης. Η πολλή εσωτερική δημοκρατία τους μυρίζει αδυναμία και κακομοιριά. Θέλουν όμως αρχηγό που θα κολακεύει το ξεχωριστό καπετανιλίκι του καθενός τους, όχι που θα τους βάλει σε μια γραμμή για έναν κοινό στόχο. 
Εκτιμούν τη δύναμη που αποπνέει ο αρχηγός, αρκεί να μην πιέζει τους ίδιους.
Το ΠΑΣΟΚ στις καλές εποχές του κατάφερε να λύσει όλες αυτές τις δύσκολες εξισώσεις και να τους έχει στο πλευρό του. Βασικά διότι πέρασαν πολλά λεφτά στα χέρια του. Τώρα περιμένουν να δουν αν θα καταφέρετε να λύσετε κι εσείς επιτυχώς τις ίδιες εξισώσεις μέσα στους δύσκολους καιρούς μας. Σε περίπτωση που το πετύχετε, οι μάζες αυτές θα σας προσφέρουν στιγμές θριάμβου και δόξες που δεν φαντάζεστε. 

Όμως επί του παρόντος, είναι στο «σας προτιμήσαμε». Που σημαίνει ότι σας άνοιξαν την πόρτα και τώρα έχουν στηθεί και σας παρατηρούν. Δεν βρίσκονται αυτοί στον προθάλαμο σας, εσείς είστε στον δικό τους. Δεν θα έρθουν αυτοί σε σας, εσείς πρέπει να πάτε σ’ αυτούς, με τα χέρια σας γεμάτα δώρα. Μη βαυκαλίζεστε ότι θα τους πείσετε ή ότι θα τους διαπαιδαγωγήσετε. Τη μάζα αυτή, είτε την παίρνεις ως έχει είτε την αφήνεις…