Την εξέφρασα αμέσως και ξεκάθαρα, εκεί που έπρεπε, δηλ. στον Πρόεδρο, χωρίς αστερίσκους, χωρίς φόβο, χωρίς πάθος. Και την κράτησα μακριά από δημόσιες παρουσιάσεις για να μην δημιουργήσω καμιά επιπλέον δυσκολία στη νέα κατάσταση. Σας βεβαιώνω δε ότι δεν αισθάνομαι καμιά ανάγκη δικαίωσης μπροστά στις εξελίξεις. Αντιθέτως βαθύτατα επιθυμώ την απόλυτη διάψευση των φόβων και των ανησυχιών μου και δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί. Μακάρι να έχω άδικο. Μακάρι να κάνω εγώ λάθος.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι διαφωνίες σ΄ ένα κόμμα σαν το δικό μας αποβαίνουν καταστροφικές, μόνο αν εμείς οι ίδιοι, όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά, το επιτρέψουμε να συμβεί.
Έχω συζητήσει με πολλούς και πολλές αυτή την εβδομάδα. Περισσεύει και η ελαφρότητα και η βαρύτητα στις απόψεις και λείπει το μέτρο.
Εξηγούμαι για τη βαρύτητα: όταν η πολιτική διαφωνία μετατρέπεται σε κρίση ταυτότητας ή υπαρξιακό αδιέξοδο γίνεται πρόβλημα ηθικό, χαρακτηριολογική αδυναμία και χάνει την αποτελεσματικότητα που ενδεχομένως έχει. Ακούω και διαβάζω ισοπεδωτικές κρίσεις: «πέσαμε στο κενό», «ανατροπή και εγκατάλειψη της στρατηγικής μας» κ.α.
Δεν συμφωνώ.
Εξηγούμαι και για την ελαφρότητα. Η πολιτική δεν σου επιτρέπει μέσα σε μια νύχτα να φτάσεις απ΄ το Ωσαννά στο Σταύρωσον και να λες εδώ κι εκεί, τα ανάποδα απ΄ ό,τι έλεγες δέκα μέρες πριν. Αυτό το λάθος, συντρόφισσες και σύντροφοι, και κυρίως οι εύκολοι στις στροφές, θα το πληρώσουμε. Κάποια στελέχη θεωρούν την έξοδο από την κυβέρνηση άρα και από τα βάρη της, ανακουφιστική και παραγνωρίζουν την πραγματικότητα.
Το ίδιο λάθος έκανε και ο Σαμαράς, όταν περίμενε ότι ο κόσμος θα επιβραβεύσει τους χειρισμούς του στην ΕΡΤ επειδή ήταν αμαρτωλή.
Δεν φοβάμαι, συντρόφισσες και σύντροφοι, καμιά διάσπαση, καμιά ρήξη, κανένα διχασμό. Ο κίνδυνος αποψίλωσης όμως και μίζερης εσωστρέφειας καραδοκεί. Και δεν ξορκίζεται με δηλώσεις, ανακοινώσεις, επικλήσεις σεναρίων συνομωσίας, φανταστικούς εχθρούς ή προσωπικές παραδοξότητες. Εννοώ όλα αυτά που εκπέμπονται, ότι το Σύστημα, τα συμφέροντα κ.λπ. μας κυνηγούν κ.λπ, κ.λπ….
Η Ανανεωτική Αριστερά δεν παραδίδει τα κλειδιά της Λογικής και της σοβαρότητας σ΄ ένα βολικό φαφλατισμό.
Παρακαλώ πολύ, όλες και όλους, να περιφρουρήσετε αυτήν την υποχρέωσή μας προς την Ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Προσέξτε, δεν λέω περιφρουρήστε απλώς την ενότητα, λέω τη Λογική. Και όχι στο όνομα των μελών του κόμματός μας αλλά της Ιστορίας της δικής μας Αριστεράς και των πολιτικών πατεράδων μας.
Διότι η ΔΗΜΑΡ δεν είναι το άθροισμα των μελών και των φίλων της. Είναι – δεν λέω ήταν, λέω είναι και θέλω να παραμείνει- η μοναδική- επαναλαμβάνω, η μοναδική – φωνή μετριοπάθειας, ο μοναδικός πολιτικός χώρος της Αριστεράς που υπερασπίζεται τη Λογική, τη Δημοκρατία και τη νομιμότητα με αυτά τα όπλα: της Λογικής, της Δημοκρατίας και της νομιμότητας. Όχι αλά καρτ, όχι για τους ψηφοφόρους μας αλλά συνεχώς και για όλους.
Και διότι 3 χρόνια τώρα επιβεβαιώνουμε καθημερινά ότι δεν υπάρχει έτοιμος δρόμος. Τον ανοίγουμε περπατώντας.
Ας μην σταματήσουμε λοιπόν να περπατάμε.
Και κάτι τελευταίο προσωπικό. Αυτές τις μέρες βρέθηκα μετά από πολλά χρόνια μέσα στις δυσκολίες μιας διαφωνίας μου με τον Πρόεδρο, με τον οποίο με συνδέει 40χρονη πολιτική και προσωπική συνοδοιπορία και διαχρονική φιλία και αγάπη. Πρέπει λοιπόν να σας πω ότι μέσα σ΄αυτές τις δυσκολίες ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο η βαθειά συναισθηματική σχέση μου μαζί του.
