Δήλωση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, για το δημοσίευμα των FINANCIAL TIMES και τα προωθούμενα μέτρα

Σάββατο, 28 Ιαν. 2012 12:15  

 

ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Από ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Ευρώπης επιδιώκεται να τεθεί η χώρα σε επιτροπεία, τροφοδοτώντας έτσι λαϊκiστικές και επικίνδυνες επιδιώξεις για έξοδο της χώρας από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή. 
Αυτό πρέπει να αποκρουστεί.
Τα μέτρα που αξιώνει η τρόικα για μείωση μισθών, η ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, η μείωση των επικουρικών, η χωρίς όφελος του δημοσίου ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η όσο-όσο πώληση επιχειρήσεων του δημοσίου, πρέπει να αποκρουστούν.

Το Μνημόνιο και οι… Ολυμπιακοί Αγώνες

τεύχος: 376 - 25/01/2012

 Το Μνημόνιο και οι… Ολυμπιακοί Αγώνες
 
•    Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος
 
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και πολύ περισσότερο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όποιος μιλούσε κατά της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας θεωρείτο μίζερος, οπισθοδρομικός και στη χειρότερη περίπτωση εθνοπροδότης. 
Σε πολιτικό επίπεδο την υπόθεση της αντίθεσης στους Αγώνες σήκωσε με πειστικά επιχειρήματα, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά, ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Μολονότι κανείς δεν μπορούσε να του χρεώσει αριστερισμό ή ό,τι άλλο έχει μπροστά το συνθετικό «αντί», δέχτηκε τότε σφοδρή κριτική από σχεδόν το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ. Όταν τα φώτα έσβησαν και η χλιδή που συνόδευε τους Αγώνες επέστρεψε… στο Π. Ψυχικό, πολλοί συμφώνησαν ότι οι Αγώνες, για μια χώρα και μια οικονομία όπως της Ελλάδας, ήταν εντέλει καταστροφή. Δυστυχώς ήταν αργά…
Χωρίς διάθεση παρελθοντολογίας κάτι αντίστοιχο θυμίζει η ιστορία με το Μνημόνιο, παρότι χρειάστηκε πολύ μικρότερο διάστημα για να αποδειχτεί  καταστροφικό. 
Στα μέσα του 2010 το Μνημόνιο είχε θεωρηθεί σχεδόν θέσφατο, δεδομένης της αδυναμίας δανεισμού της χώρας λόγω αποκλεισμού από τις διεθνείς χρηματαγορές. Η επιλογή του Μνημονίου ήταν κυρίαρχη στην κυβέρνηση, στην πλειονότητα των ΜΜΕ και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης και κατ’ επέκταση στην ίδια την κοινή γνώμη. 
Ωστόσο υπήρχαν και φωνές λογικής, όπως αυτές του Φ. Κουβέλη και της Δημοκρατικής Αριστεράς, που ασκούσαν σκληρή κριτική στις επιλογές του Μνημονίου, χωρίς να παραγνωρίζουν τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, χωρίς να αρνιούνται τις απολύτως αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, που δεν διαφωνούσαν με την αντιμετώπιση της σπατάλης, με τον περιορισμό των ελλειμμάτων, με τη δημοσιονομική εξυγίανση. 
Σήμερα έρχονται ανερυθρίαστα ακόμα και κορυφαίοι υπουργοί που ήταν διαπρύσιοι υποστηριχτές του Μνημονίου (βλ. π.χ. Χρυσοχοΐδης) και ομολογούν την αποτυχία του. Δυστυχώς, είναι αργά…
Ανεξάρτητα από τις ομοιότητες των δύο «ιστορικών λαθών», το ζητούμενο είναι να αναζητηθεί η νέα διαδρομή της χώρας. Το τρένο της Ελλάδας δεν μπορεί να πορευτεί πάνω σε ράγες που αναγράφουν: περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση κατώτατου μισθού, διάλυση του κοινωνικού κράτους. 
Είναι προφανές ότι το πράγμα δεν βγαίνει, ότι οι επιλογές αυτές οδηγούν την οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και την κοινωνία σε απόλυτο τέλμα ή, για να χρησιμοποιήσουμε τη χαρακτηριστική φράση του Κώστα Σημίτη, ότι πρόκειται για «πολιτικά μοιραίο λάθος».
Με το (όποιο) εναπομείναν διεθνές κύρος, η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει αλλαγή πορείας με πυξίδα και χάρτη τις πραγματικές ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας και της οικονομίας. Να διαπραγματευτεί «αξιοποιώντας» όλους τους οικονομικούς δείκτες και τα καταστροφικά αποτελέσματα που έχουν επιφέρει τα μέτρα της τρόικας. Γιατί, ευτυχώς ή δυστυχώς, οι αριθμοί δεν λένε πάντα ψέματα…
________________________________________
*Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος, εκπρόσωπος Τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κοινή συνέντευξη τύπου Δημοκρατικής Αριστεράς και Ελεύθερων Πολιτών

Παρασκευή, 27 Ιαν. 2012 13:25  

 

ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου στις 12 π.μ. στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ(Ακαδημίας 20) θα πραγματοποιηθεί κοινή συνέντευξη τύπου του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη και του ανεξάρτητου βουλευτή των «Ελεύθερων Πολιτών» Βασίλη Οικονόμου.

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την κατάργηση του 13ού και 14ού μισθού και τις συλλογικές συμβάσεις

Τετάρτη, 25 Ιαν. 2012 14:58  

 

ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Πρέπει να αποκρουστεί κάθε σκέψη για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για περαιτέρω μειώσεις στους μισθούς και για κατάργηση του 13ου και 14ουμισθού. Καμία ανταγωνιστικότητα δεν υπηρετείται από τις μειώσεις μισθών.

Δήλωση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, για το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Τετάρτη, 25 Ιαν. 2012 10:25  

 

ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Ο τραγικός θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του μέγιστου σκηνοθέτη, του παγκόσμιου κινηματογραφιστή, του γνήσιου δημοκράτη, που περπάτησε συνεπής πάντα τους δρόμους της αριστεράς, μας γεμίζει θλίψη, οδύνη. Η Ελλάδα πενθεί. Στεκόμαστε όλοι δίπλα στους οικείους του

Οι οργασμοί της Αριστεράς

 ATHENS VOICE, τεύχος: 375 - 18/01/2012
Οι οργασμοί της Αριστεράς
Νίκος Γεωργιάδης
 
Ήταν έκδηλος ο ενθουσιασμός που διακατείχε τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς τα οποία παραδοσιακά συνευρίσκονται στο «Φίλιον» επί της οδού Σκουφά κάθε Σάββατο, κοντά στο μεσημέρι. Μόλις είχαν κυκλοφορήσει τα αποτελέσματα δημοσκόπησης από την «Καθημερινή της Κυριακής», η οποία έφερε το κόμμα του Φώτη Κουβέλη να καταλαμβάνει την τρίτη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων ως προς την πρόθεση ψήφου (με αναγωγές) και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από το ΠΑΣΟΚ.
Στο διπλανό τραπέζι γνωστός κυνικός αναλυτής, το πάλαι ποτέ διαγραμμένος από το ΠΑΣΟΚ, επιχειρούσε να διαπιστώσει αν ο έκδηλος ενθουσιασμός ήταν αποτέλεσμα συλλογικής ευφορίας ή αντίθετα σύμπτωμα συλλογικής παραισθήσεως. Κατέληξε μάλλον στο δεύτερο. 
Ουδείς εκ των χαρούμενων αναλυτών εξηγούσε ένα ποσοστό, αποτυπωμένο με κόκκινο χρώμα στο χαρτί, το οποίο αναφερόταν στην... αποχή. Ένα μεγαλόπρεπο 32% που συνοδευόταν από άλλο ένα 10% αδιευκρίνιστης ψήφου.
Η δημοσκόπηση είχε κάνει τη δουλειά της, όπως προ ετών μία ανάλογη έρευνα της GPO, της οικογενείας Καλογρίτσα, είχε «πείσει» την Κουμουνδούρου και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά πως θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση μετά τις εκλογές του 2009.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι εδώ!

Το βράδυ του Σαββάτου που μας πέρασε, τα στελέχη του Γιώργου Παπανδρέου εξηγούσαν με σαφήνεια πως ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν προτίθεται να εγκαταλείψει το πολιτικό σκηνικό ούτε είναι διατεθειμένος να διαδραματίσει ρόλο κομπάρσου στις πολιτικές εξελίξεις. «Οι δημοσκοπήσεις για τον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ καταδεικνύουν πως ο Γιώργος Παπανδρέου ελέγχει ή στηρίζεται από το 70% του υφιστάμενου κομματικού δυναμικού (μηχανισμοί, πρόσωπα, στελέχη, ομάδες κ.λπ.).
Το στοιχείο αυτό είναι εις γνώσιν των δελφίνων, του Βενιζέλου προσωπικά και των υπολοίπων που θα επιθυμούσαν ή επιχειρούν ήδη να αναλάβουν ρόλο» εξηγούσε κομματικός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, προϊδεάζοντας του ακροατές του πως η τελική απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου θα είναι ταυτόσημη με τις θέσεις του κ. Παπανδρέου. Όπως και έγινε.
Μετά το πέρας της κουβέντας, παρέμενε έωλη η «απειλή» που είχε εκστομιστεί προηγουμένως περί δυναμικής παραμονής τού μέχρι σήμερα προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο προσκήνιο. «Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα μπορούσε κάλλιστα να συγκροτήσει δική του οργανωτική επιτροπή, χωρίς τα υφιστάμενα πρόσωπα, και να προχωρήσει άμεσα στην “επανίδρυση” και μία νέα ιδρυτική διακήρυξη με νέα ηγετική ομάδα, παραμερίζοντας όλους τους δελφίνους και τους “μικρομεσαίους” στο Πολιτικό Συμβούλιο που λειτουργούν ως παπαγαλάκια των μεγαλοστελεχών. Μεταξύ μας, θα το ήθελε και μάλιστα πάρα πολύ ο Γιώργος» συνέχισε απτόητος ο άμεσος και διαχρονικός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου.
 
Οι αριθμοί δεν είναι αρκετοί
 
Οι δημοσκοπήσεις σε περιόδους απόλυτης σύγχυσης, όπως η τωρινή, αποτελούν τη χαρά για εκείνες τις πολιτικές εκφράσεις που θερίζουν ψήφους λόγω αοριστολογίας εκ του ασφαλούς. Είναι προφανές πως εκείνος που θα είναι περισσότερο αόριστος θα είναι και αυτός που θα επιλεγεί από μία απελπισμένη κοινή γνώμη. Στιγμιαία έστω.
Σε αυτό το παιχνίδι πολιτικού θεάματος έχει εμπλακεί η Αριστερά εκτός ΚΚΕ και για το λόγο αυτό ο Περισσός, βασικός πυλώνας του συστήματος (ο τρίτος κατά σειρά) βλέπει τα ποσοστά του ΚΚΕ να σημειώνουν απώλειες και να χάνουν μιάμιση μονάδα.
Αντιθέτως ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά, ο πρώτος με ένα λόγο επιθετικά απροσδιόριστο αλλά αντιμνημονιακό, η δεύτερη με ένα λόγο ασαφή ως προς το Μνημόνιο αλλά καθησυχαστικό, κερδίζουν τις εντυπώσεις επειδή το απέναντι πολιτικό τοπίο είναι θολό. Ο ψηφοφόρος την ώρα της κάλπης ψηφίζει διαχειριστή με την ελπίδα ότι θα λυθούν ορισμένα από τα προβλήματά του. Δεν ψηφίζει «σχολιαστές ιδεολογημάτων».
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ζουν σε μία περίοδο κατά την οποία ντρέπονται για τις επιλογές τους. Η «ντροπή» εκφράζεται με απόρριψη, όταν ένας πολίτης καλείται να συμμετέχει σε μία ανώδυνη για τον ίδιο δημοσκόπηση. Μία δεύτερη χαρακτηριστική συμπεριφορά απόρριψης είναι η επιλογή της αποχής. Μία τρίτη εκδοχή είναι η ισοπεδωτική άρνηση και συνολική απαξίωση.
Θα ήταν στρατηγικό λάθος (και το δις εξαμαρτείν είναι έγκλημα) να υπολογίζει η Αριστερά εκτός ΚΚΕ πως οι πολίτες θα συμπεριφερθούν ενώπιον της κάλπης όπως συμπεριφέρονται στο σημερινό ομιχλώδες τοπίο. Θα ήταν επίσης εγκληματικό η Αριστερά να ενσωματώνει στην πολιτική συμπεριφορά της ένα ιδιότυπο πολιτικό lifestyle, το οποίο λειτουργεί αποκλειστικά ως «δόλωμα» για συσπείρωση ψηφοφόρων.
Είναι προφανές και ο κυριακάτικος Tύπος της εβδομάδας που μας πέρασε βρίθει τέτοιων πληροφοριών. Το πώς δηλαδή η μη κομμουνιστική Αριστερά επιχειρεί να αγκιστρώσει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώντας όπλα που στο παρελθόν έχουν αποδειχτεί ότι σε ώρα μάχης παθαίνουν αφλογιστία.
Είναι συγκινητικό το φλερτ Τσίπρα-Μίκη και προκαλεί συγκαταβατικά χαμόγελα  η «ένωση των δυνάμεων» της ΔΗΜΑΡ με το εναπομείναν σκέλος του «Άρματος Πολιτών» του καθόλα συμπαθή Βασίλη Οικονόμου (διότι ο Δημαράς (;) ή η Σακοράφα επέλεξαν την Κουμουνδούρου).
Όπως θα μπορούσε να είναι απλώς «ευχάριστο» ότι επιλέγονται γνωστοί ηθοποιοί, αριστερού ήθους, και δημοσιογράφοι με μικρή και πικρή ιστορία, για να διεκδικήσουν βουλευτικές έδρες στις επερχόμενες εκλογές. Η Ελλάδα ως γνωστόν είναι μικρό χωριό... όσο περίπου μία μεγάλη γειτονιά.
Αν η Αριστερά επιθυμεί πραγματικά να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στη διαχείριση των κοινών, τότε θα ανέμενε κανείς την επιστράτευση όλων των ταλαντούχων και ενημερωμένων τεχνοκρατών που διαθέτει (αν τους διαθέτει), όλων των έμπειρων στελεχών που γνωρίζουν από διοίκηση (αν γνωρίζουν), όλων των επιστημόνων που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν την οικονομική πολιτική και την παραγωγική ανασύσταση του οικονομικού δυναμικού, όλων εκείνων των μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών και πεφωτισμένων τεχνουργών οι οποίοι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην αναμόρφωση του οικονομικού τοπίου.
Δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και σνομπ αριστερο-δεξιόστροφοι δεν αποτελούν παρά μια ισχνή εφεδρεία την οποία η Αριστερά θα μπορούσε να κινητοποιήσει ως «κερασάκι στην τούρτα», όχι ως κύριο εκλογικό έδεσμα. Υπερήλικοι συνταγματολόγοι και γηραλέα εθνικά σύμβολα, συμπαθείς καλλιτέχνες, «καλά παιδιά» και ταλαντούχοι εκ-φορείς κριτικού λόγου είναι δυνατόν να αποτελούν αναφορές, χρήσιμες βεβαίως, αλλά όχι αιχμές του δόρατος όταν στις επερχόμενες εκλογές παίζεται το στοίχημα της ποιοτικής, ηλικιακής, ηθικής, επιστημονικής και τεχνοκρατικής αναβάθμισης του πολιτικού προσωπικού.
Εκτός αν η Αριστερά επιμένει να λειτουργεί εντός του «ενυδρείου» του δικού της lifestyle, το οποίο κατά καιρούς της επιτρέπει δημοσκοπικούς οργασμούς που καταλήγουν σε εκλογικές αγωνίες για την επίτευξη του θαυματουργού 3%.  
n.georgiadis1@yahoo.com

Ποιος ποντάρει στη Δημοκρατική Αριστερά;

Αναρτήθηκε από Κόκκινη Πιπεριά στις 20/1/2012
Του Λεωνίδα Καστανά

Ένα μεγάλο μέρος από το δημοσκοπικό, 10%, της ΔΗΜ.ΑΡ είναι ΠαΣόκ. Δεν προέρχεται απλά από εκεί, αλλά εκεί ανήκει. Πολίτες με μόρφωση ανώτατης εκπαίδευσης, υπάλληλοι δημόσιοι και ιδιωτικοί, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, νέοι και νέες με σπουδές...

Τη δεκαετία του 90 πίστεψαν στον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική του Κ. Σημίτη. Ίσως κάποιοι να δοκίμασαν και το δεξιό λαϊκισμό του Κωστάκη. Πριν δυο χρόνια εμπιστεύτηκαν το ΓΑΠ, έπεσαν πάνω στην κρίση, έφαγαν χτυπήματα, φοβούνται το αύριο. Παρακολούθησαν με ενδιαφέρον το κίνημα των αγανακτισμένων, αλλά δε μούντζωσαν, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να μην πληρώσουν διόδια ή χαράτσια. Είναι κατά των καταλήψεων στα σχολεία, αλλά οι περισσότεροι συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάλαβαν και πολλά από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ, τους τη δίνουν οι ταξιτζήδες, αλλά λυπούνται τους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Για την εφεδρεία ούτε λόγος, το άνοιγμα των κλειστών το συζητούν κατά περίπτωση. Θέλουν το Ευρώ, αλλά έχουν πρόβλημα με τα μνημόνια. Για τους μετανάστες έχουν περίπου την άποψη της δεξιάς, δηλαδή να μπει πλέον ένας φραγμός και να φύγουν αυτοί που δεν έχουν χαρτιά και εργασία. Είναι υπέρ της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και κατά της φορολόγησης του μικρού.  Για τους διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους και πολιτικούς θέλουν δίκες και καταδίκες. Θέλουν μεταρρυθμίσεις, γενικώς, αρκεί να μη θίγουν τους ίδιους, αντίθετα να τους ωφελούν.
Η κρίση τους έθιξε όπως και όλη τη μεσαία τάξη. Την έλλειψη της ομπρέλας  τη χρεώνουν στο ΓΑΠ και στην πολιτική του. Είναι θυμωμένοι. Καταλαβαίνουν ότι το κόμμα τους, το ΠαΣόκ, δεν έχει ηγέτη που θα πάρει το παιχνίδι πάνω του και θα τους οδηγήσει. Δεν έχει όμως και όραμα, τώρα που ο δανεισμός τελείωσε. Η αποτυχία του Βενιζέλου τους πανικόβαλε. Τον Παπαδήμο τον εμπιστεύονται με ερωτηματικά, ακόμα τον ανέχονται. Όσο δεν βγάζει λαγούς από το καπέλο, θα τον εγκαταλείπουν.
Αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η λύση βρίσκεται σε κάτι πιο συλλογικό, συναινετικό, μετριοπαθές, κάτι που παίζουν πολλοί και ως εκ τούτου υπόσχεται περισσότερη ασφάλεια.

Και τότε συνάντησαν το Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Δεν φαντάζονται ότι ένα μικρό κόμμα θα τους κυβερνήσει. Ελπίζουν όμως ότι θα αποτελέσει τον καταλύτη της συνεννόησης. Η αρχικά αμφιλεγόμενη πολιτική, τα στρογγυλέματα, οι δισταγμοί, δεν τους εμπόδισαν να πλησιάσουν. Εξάλλου κάπως έτσι νιώθουν και οι ίδιοι. Καταλαβαίνουν ότι οι λύσεις δεν είναι μονοσήμαντες, ούτε μαγικές. Δεν τους ενδιαφέρει η αντιμαχία μέσα στην Αριστερά, δεν επιζητούν αριστερές λύσεις, τουλάχιστον με την παραδοσιακή ερμηνεία του όρου. Επιζητούν όμως  πολιτικές που θα τους σώσουν από τη χρεωκοπία και θα τους δώσουν προοπτική. Όσο η κρίση θα προχωρά και οι δανειακές συμβάσεις θα εκτελούνται, τόσο θα απαιτούν αντισταθμιστικά μέτρα, μεταρρυθμίσεις, βελτίωση των οικονομικών δεικτών, έναρξη εργασιών, ανάπτυξη που θα τους βάλλει ξανά στο παιχνίδι της κατανάλωσης με την οποία δεν πήραν ποτέ διαζύγιο.
Δηλώνουν σήμερα την προτίμησή τους στη ΔΗΜ.ΑΡ, έχοντας το μάτι στις εξελίξεις στο ΠαΣόκ.
Αναμένουν από τη ΔΗΜ.ΑΡ συγκεκριμένες προτάσεις που θα ξεκολλήσουν τη χώρα από τη θανατερή στασιμότητα, αλλά προσβλέπουν σε μια ευρύτερη συμμαχία που θα τις εκτελέσει. Δεν φαντάζονται ένα στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ στη θέση του υπουργού οικονομικών, αλλά έναν τεχνοκράτη ή έμπειρο πολιτικό του ΠαΣόκ που θα υλοποιεί όμως και τις ιδέες της έλλογης Αριστεράς. Η ΔΗΜ.ΑΡ είναι γι’ αυτούς ένας μοχλός πίεσης επί του συγκεκριμένου. Αν δουν ότι δεν…, θα ψάξουν για άλλον.
Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού τους φέρνει πάνω στο σύρμα των επίδικων σε μια ισορροπία ασταθή. Η μετατόπισή τους είναι τολμηρή, αλλά όχι μόνιμη. Προσβλέπουν σε οφέλη, αλλά είναι και ανοικτοί σε ιδέες και ρήξεις τις οποίες πάντοτε φοβούνται, αλλά καταλαβαίνουν ότι μάλλον δεν έχουν και πολλές δυνατότητες επιλογής. Εκεί ακριβώς πετούν τη μπάλα στη ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν θα την περιμένουν για πολύ, γιατί τους είναι αδύνατο. Η κρίση τρέχει και είναι δική τους.   
Η ΔΗΜΑΡ είναι υποχρεωμένη να πάρει τη μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Να ανοίξει σαφή μέτωπα με το πολιτικό σύστημα, αλλά και με τις χρόνιες παθολογίες της κοινωνίας μας. Να κάνει σαφές για ποια ανάπτυξη αγωνίζεται, ποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέλει, ποια φορολογική πολιτική ταιριάζει, ποιες λύσεις για τις πόλεις και το μεταναστευτικό προκρίνει. Τι θέλει και τι είναι άμεσα εφικτό. Και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να ανέβει λίγο πάνω από το πολιτικό κόστος. Ο φόβος ότι, «αν καινοτομήσει κάποιους θα δυσαρεστήσει», είναι θεμιτός, αλλά πίσω του αναδύεται ο άλλος φόβος του «αν δεν μιλήσει αιχμηρά, θα απογοητεύσει και θα χάσει το πλεονέκτημα του φρέσκου».
Το 10 % περιμένει τη ΔΗΜΑΡ, να ορίσει  το συμμαχικό σχήμα που μπορεί να υλοποιήσει τις ιδέες της. Να αναδεύσει το σοσιαλιστικό χώρο και όχι να τον παρακολουθεί καθώς αυτός καθιζάνει προς την ήττα, μαζί με τη χώρα. Δεν τους αρκεί η προγραμματική συμφωνία. Δεν είναι και χθεσινοί. Ξέρουν ότι τα προγράμματα φτιάχνονται για να μην υλοποιούνται. Ξέρουν ότι η δανειακή συμφωνία και το PSI δεν είναι υπόθεση ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή. Πέρα από αυτή, το σημερινό μοντέλο της κοινωνίας μας έχει κάψει φλάντζα και χρειάζεται αντικατάσταση, όχι αναδιάρθρωση. Φοβούνται ότι οι οδυνηρές αλλαγές περιλαμβάνουν και τους ίδιους, αλλά σιγά - σιγά πείθονται ότι η προηγούμενη ζωή τους έχει χαθεί για πάντα. Τουλάχιστον τα παιδιά τους να μην καταστραφούν.

Η ΔΗΜ.ΑΡ πρέπει να δείξει ότι έχει ένα ολοκληρωμένο πακέτο για τη μεθεπόμενη μέρα. Τα ισοδύναμα πρέπει να οριστούν με μαθηματική ακρίβεια. Αν όχι τα ίδια, ο γεωμετρικός τόπος μέσα στον οποίο θα αναζητηθούν. Η επανεκκίνηση του πρωτογενή τομέα οικονομίας, μήπως προϋποθέτει μείωση του δημόσιου, καταργήσεις άχρηστων φορέων, απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού που διορίστηκε πρόσφατα με αδιαφανείς και αναξιοκρατικές μεθόδους; Μήπως πρέπει 1.000.000 άνθρωποι να μεταναστεύσουν προς την επαρχία και να αλλάξουν επάγγελμα; Υπάρχουν συγκεκριμένα project που ανοίγουν θέσεις εργασίας και υπόσχονται ανάπτυξη; Είναι πολυεθνικές μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης, είναι αγροτικά κιμπούτς, είναι τουριστικές επενδύσεις με φορολογικές διευκολύνσεις προς όφελος του δημοσίου και όχι προς όφελος διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων; Ή μήπως είναι δραστικές αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ;
Καταλαβαίνω ότι η «Ελλάδα δεν αντέχει» καταλαβαίνω και την «ανάγκη» να είμαστε μέσα στο αντιμνημονιακό μπλοκ (εγώ δεν είμαι), αλλά ακούω από υπεύθυνα χείλη ότι χωρίς τραπεζική ρευστότητα και σταθερότητα δεν υπάρχει ανάπτυξη. Μήπως όμως κάποιοι αντέχουν και πρέπει να δώσουν μια χείρα βοηθείας στους αδύναμους; Τα 20 δις από τα φέσια του δημοσίου, των ΟΤΑ και των νοσοκομείων που λείπουν από την αγορά αναμένεται να αντικατασταθούν, μέχρι το Μάρτη, από τη νέα δανειακή σύμβαση της «επάρατης» τρόικας, να επενδυθούν, να μοχλευτούν και να αυγατίσουν. Μήπως πρέπει να πούμε ναι και μετά να παλέψουμε για να πάνε στην αγορά και στην ανάπτυξη και όχι στις τσέπες επιτήδειων και στην Ελβετία;  Μήπως η εποπτεία και η επιτροπεία, σε αυτό το κράτος και με αυτό το διαχειριστικό σύστημα είναι αναγκαίες;
Στη σημερινή φάση, οι τίμιοι, οι καθαροί, οι μετριοπαθείς  πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο. Πολύ πιθανό γι’ αυτό και να κληθούν να κυβερνήσουν. Αλλά δεν αρκούν αυτά για να σωθεί η χώρα. Θα πρέπει να έχουν και άλλη αντίληψη για το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης, πνεύμα σύγκρουσης με την παθολογία του λαού, ένστικτο επαναστατικής επιβίωσης σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου και διάθεση δημιουργικού ρίσκου. Πάνω απ’ όλα, να έχουν λίγες, αιχμηρές και δουλεμένες σε βάθος προτάσεις για το εδώ και τώρα.
Αν η Δημοκρατική Αριστερά έχει διάθεση να κολυμπήσει στα βαθιά και δεν της αρκεί η εκλογική επιβίωση, μήπως θα πρέπει να ανοίξει ένα πολιτικό διάλογο στο εσωτερικό της πριν πάρει τις αποφάσεις της; Να ακούσει με ενδιαφέρον, όλες τις δικές της και μη, υπεύθυνες και επαΐουσες φωνές, χωρίς αποκλεισμούς και ετικέτες; Μήπως η Πρωτοβουλία των 18 «Για την Ελλάδα τώρα» θα μπορούσε να γίνει το think tank της;
Στην επιτυχία της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν ποντάρει απλά μια πολιτική ομάδα, αλλά ολόκληρη η κουλτούρα του Αριστερού Μεταρρυθμισμού. Ίσως, ενδόμυχα, και ένας ολόκληρος λαός. Το βλέποντας και κάνοντας δεν της ταιριάζει.
 
http://red-pep.blogspot.com/

Δηλώσεις του Φώτη Κουβέλη, για το PSI και τό θέμα που έχει προκύψει για το ενδεχόμενο σύστασης εξεταστικής επιτροπής για τους κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου

Σάββατο, 21 Ιαν. 2012 13:13

 

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ΔΕΛΤΙΑ ΓΡΑΦ. ΤΥΠΟΥ

Για το PSI

  «Η Δημοκρατική Αριστερά, είχε την άποψη όσο και τη διεκδίκηση η αντιμετώπιση του χρέους να γίνει με την έκδοση ευρωομολόγου και με τη μεταφορά μέρους του χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
  Σε κάθε περίπτωση πρέπει το PSI να ολοκληρωθεί, εξαντλώντας η κυβέρνηση κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα και σε ότι αφορά το επιτόκιο και σε ότι αφορά την περίοδο χάριτος. Κανένα, όμως, PSI από μόνο του δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του χρέους, την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, εάν δεν υπάρξει μια αναπτυξιακή πολιτική, εάν δεν στηριχτεί η αγορά και η κοινωνία.
  Είμαστε αντίθετοι με όλα εκείνα, τα οποία συνοδεύουν και το PSI και συναρτώνται με τη δανειακή σύμβαση. Είμαστε αντίπαλοι για κάθε σκέψη περαιτέρω χτυπήματος της αμοιβής της μισθωτής εργασίας. Πρέπει να αποκρουστεί η προσπάθεια που γίνεται από πάρα πολλούς κύκλους και όχι μόνο από τη ΤΡΟΙΚΑ για την κατάργηση ρυθμίσεων της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Το χτύπημα της μισθωτής εργασίας, ούτε την ανταγωνιστικότητα υπηρετεί, ούτε κανένα άλλο σκοπό μπορεί να εξυπηρετήσει, με το δεδομένο, ότι η αποδυναμωμένη αμοιβή εργασίας τροφοδοτεί τη διεύρυνση του φαύλου κύκλου και της αγοράς και των ασφαλιστικών ταμείων και βεβαίως την πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Για την εξεταστική επιτροπή

Από την ώρα που η υπόθεση έχει διαβιβαστεί στη Βουλή, πρέπει να εφαρμοστεί το Σύνταγμα και ο νόμος, δηλαδή η Βουλή να εξετάσει τα όσα επισημάνονται από εκείνα τα οποία διαβιβάζει ο αρμόδιος οικονομικός εισαγγελέας. Εκείνο που δεν πρέπει να συμβεί, είναι να αναπτυχθεί μια μικροπολιτική και μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, γιατί μαζί με την κρίση χρέους, έχουμε και κρίση της πολιτική