Τραγκακιστάν

Τραγκακιστάν

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/10/2012 23:22

Δημήτρης Δανίκας

Τι είπες; Στην Ελλαδα ζεις; Λάθος αγαπητέ μου. Στο Τραγκακιστάν κυκλοφορείς.

Η μεγιστοτεράστια υποκρισία μιας καλοπαιγμένης Υποκριτικής. Οπως ακριβώς συμβαίνει στην εγχώρια πολιτική. Με μικροσκοπικό το «π». Δηλαδή έξω κούκλα μέσα πανούκλα.

Από τα έδρανα της Βουλής να κατεβάζεις πάσης φύσεως επιχειρήματα υπέρ Πατρίς. Και την άλλη στιγμή, τυλιγμένος και προστατευμένος από αδιαφάνεια πλήρους και ολοκληρωτικής διαπλοκής και συναλλαγής να ξεπουλάς υπόληψη και αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος ντροπής

Οπως εκατοντάδες χιλιάδες φοροφυγάδες. Εξοργισμένοι κι αυτοί. Ωρυόμενοι για την κατάντια την ελληνική. Να επικαλούνται συνωμοσία ιμπεριαλιαστική. Να κατεβάζουν καντήλια και μπινελίκια εναντίον νέας γερμανικής Κατοχής. Να βγάζουν φαλτσέτες κα Καλάσνικοφ για να πάρουν το σκαλπ της «συμμορίας» της Τροικανής.

Να υπεραμύνονται νυχθημερόν της ελληνικής ορθοδοξίας και της κλεφτουριάς της επαναστατικής. Να εμφανίζονται και να πλασάρονται σαν αυτοί και μόνο αυτοί να είναι οι αταλάντευτοι του Γένους αρχηγοί.

Πασίγνωστη η συνταγή. Γιατί φωνάζει ο κλέφης να φοβηθεί ο νοικοκύρης, Γιατί η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Γιατί ο Λύκος φυλάει τα πρόβατα. Γιατί οι προστάτες ήταν και είναι οι πιο ύπουλοι εχθροί. Και γιατί όσο πιο βαθιά στον πολτό ο τάχα μου εθνικοπατριώτης έχει χωθεί, τόσο περισσότερο φωνάζει για να σβήσει κάθε ίχνος από την δική του την μεγάλη, απροσμέτρητη κλοπή.

Δύο τα συμπεράσματα απ αυτή την Τραγκακιστανική υποκριτική. Ωραία λοιπόν. Αφού παριστάνεις τον μάγκα και τον ορκισμένο εχθρό των ιμπεριαλιστών, τότε ένα πράγμα να προπαγανδίζεις σε παρακαλώ. Από τούδε να ζούμε με όσα βγάζουμε ως χώρα και ως παραγωγικός Λαός.
 Χωρίς δεκάρα δανεικά και χωρίς βοήθεια γερμανική. Να σου πω εγώ μετά που θα καταλήξουν οι μισθοί και με πόσα φραγκοδίφραγκα θ αγοράζει κάθε αδέκαρος γερμανός τις βίλες και τις πισίνες των Τραγκακιστανών. Είσαι; Απόδειξη!

Το δεύτερο και ακόμα χειρότερο. Το πλήθος των οπαδών κάθε είδους και μορφής Τραγκακιστανών. Που μετά από τόση και τέτοια χρεοκοπία. Μετά από τόση και τέτοια κρίση που διαπερνάει κάθε κύτταρο Πολιτικής, Κοινωνίας, Πολιτισμού και Εργασίας.

Μετά απ όλα αυτά, εξακολουθούμε όλοι σχεδόν να πορευόμαστε όπως παλιά. Χωρίς ίχνος αυτογνωσίας.
Ποιος φταίει; Μα φυσικά η Μέρκελ και η Γερμανία. Ποιος ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό προσωπικό που μας έστειλε αδιάβαστους στο γκρεμό; Μα φυσικά ο διπλανός. Ποιος αντάλλασσε την ψήφο του για μια θέση στο Δημόσιο; Ο γείτονας ο κακός. Ποιος ο φορφυγάς; Μα φυσικά ο πλουτοκράτης ο γνωστός. Και ποιος ο έλλην Ρομπέν των ερτζιανών; Ο Τράγκας ο σωστός

Αριστα. Με το σπαθί σου κερδίζεις μια θέση σ' αυτό το Τραγκακιστάν των Βαλκανοαφρικανών!

 http://www.tovima.gr/#

ΠασοκοΣυριζαίοι

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.home

ΠασοκοΣυριζαίοι

24/10/2012

του Δημήτρη Καμπουράκη

Μου το είπε πρόσφατα ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του:
 
- Εσύ που είσαι από την Κρήτη, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Κατέβηκα περιοδεία σε δύο νομούς του νησιού. Όλα είναι πολύ καλά για μας, είμαστε πρώτη δύναμη και ανεβαίνουμε συνεχώς, απλώς ο κόσμος που με πλησίαζε χρησιμοποιούσε μια φράση που μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση. Δε μου έλεγε «σας ψηφίσαμε» όπως σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά «σας προτιμήσαμε». Γιατί το έλεγε έτσι;

Του απάντησα γελώντας:
 
- Αυτοί αγαπητέ μου, είναι οι λεγόμενοι ΠασοκοΣυριζαίοι. Δεν αναφέρομαι σε πολιτικά προβεβλημένα πρόσωπα, σε βουλευτές, σε συνδικαλιστές, σε δημάρχους, σε συμβούλους ή σε συνεταιριστές, που η στάση τους μπορεί να έχει από τα αγνότερα μέχρι τα πιο υστερόβουλα προσωπικά κίνητρα. Αναφέρομαι στους απλούς ψηφοφόρους, στον καθημερινό κόσμο. Στην Κρήτη, επί τριάντα πέντε χρόνια το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε από 50% μέχρι 60%, άρα αυτοί που σας «προτίμησαν» ήταν σχεδόν όλοι πρώην ΠΑΣΟΚοι.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι είναι μια ειδική πολιτική φυλή. Οι νότιοι ΠασοκοΣυριζαίοι, ακόμα πιο ειδική. Πολιτικά είναι αντι-δεξιοί, όμως δεν είναι αριστεροί, πόσο μάλλον ακροαριστεροί. Αυτό να το προσέξετε όλως ιδιαιτέρως. Έχουν μια σχεδόν μητρική σχέση με το πολιτικό κέντρο ή τον επονομαζόμενο μεσαίο χώρο. Δεν πρόκειται τόσο για ιδεολογική τοποθέτηση, όσο για τρόπο σκέψης και ζωής. Κατά καιρούς μπορεί να τσιλημπουρδίζουν δεξιά κι αριστερά, ποτέ όμως δεν παίρνουν διαζύγιο απ’ αυτό το χώρο. Ανάλογα με τη συγκυρία δέχονται λίγο τράβηγμα προς τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, αν όμως κάποιος προσπαθήσει να τους τραβήξει μόνιμα στα άκρα στυλώνουν τα πόδια.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι δεν είναι κακά παιδιά, είναι όμως τα πιο κακομαθημένα καλά παιδιά. Δεν πολυφταίνε, εδώ που τα λέμε. Ως τώρα, δεν βρέθηκε κανείς να τους πει «όχι».  Δε θέλουν να τους κοροϊδεύεις κατάμουτρα γιατί θίγεται η περηφάνια τους, δέχονται όμως με ευχαρίστηση το όμορφα σερβιρισμένο πολιτικό παραμύθι. Στα μάτια τους, η πολιτική χωρίς παραμύθι χάνει τη γοητεία της, όμως εκτιμούν τους αριστοτέχνες παραμυθάδες, όχι τους χοντροκομμένους. Οι τελευταίοι τους προσβάλλουν.  Απαιτούν να τους μιλάς με ειλικρίνεια για τη γενική κατάσταση της χώρας, γίνονται όμως έξαλλοι αν τους μιλήσεις ειλικρινά για τους ίδιους ως πρόσωπα ή πολίτες.

Έχουν γαλουχηθεί να υποστηρίζουν κόμμα εξουσίας, μόλις μυριστούν γκρουπούσκουλο λακίζουν. Αυτά τα περίεργα δικά σας με τις συνιστώσες και τις πολιτικές διαφορετικότητες, τα θεωρούν χαζά παιχνιδάκια στα χέρια παιδιών. Όσο δεν επηρεάζουν την προοπτική εξουσίας δεν τους δίνουν σημασία, όταν όμως αρχίσουν να δυσκολεύουν την κατάκτηση ή την άσκηση εξουσίας, θα τους εξαγριώσουν. Έχουν βαφτιστεί στην πολιτική διαμεσολάβηση προς το κράτος και στο ρουσφέτι. Όποιος τα αρνείται μπορεί να επαινείται δημοσίως, όμως το βράδυ στο οικογενειακό τραπέζι κατατάσσεται στους  εχθρούς. Η μεσαία φοροδιαφυγή και η μικρο-παραβατικότητα λογίζονται ως καπετανιλίκι. Υπό προϋποθέσεις, αποδέχονται το δικαίωμα του κράτους να τσακώσει την μικροπαρανομία τους, δεν αποδέχονται όμως επ’ ουδενί λόγο την άρνηση του κόμματος τους ή του βουλευτή τους να τους διασώσει από το κράτος που τους έπιασε.

Έχουν μάθει σ’ ένα σχετικά υψηλό οικονομικό επίπεδο ζωής και τίποτα δε μπορεί να τους πείσει να χάσουν κάτι απ’ αυτό. Αν τους ζητήσεις να πολεμήσουν και να σκοτωθούν θα το κάνουν μ’ ενθουσιασμό, αν τους ζητήσεις το 10% της επιδότησης τους θα σου σπάσουν το κεφάλι. Όχι από τσιγκουνιά –ίσα ίσα είναι πολύ large τύποι- αλλά γιατί δε γουστάρουν να τους δουλεύουν, με τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται το δούλεμα. 

Δεν αναγνωρίζουν σε κανένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος, είτε το έχουν υποστηρίξει είτε όχι, το δικαίωμα να τους μειώσει το εισόδημα. Το μόνο δικαίωμα ή μάλλον υποχρέωση που αναγνωρίζουν στο πολιτικό σύστημα, είναι να τους αυξάνει τα έσοδα. Άπαξ και απέκτησαν ένα είδος εισοδήματος, από το πιο νόμιμο ως το πλέον μαϊμού, αυτό δεν ξανακρίνεται. Μπαίνει στο ενεργητικό του προϋπολογισμού τους και κάθε απομείωση του ισοδυναμεί με υπεξαίρεση.

Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι θέλουν έναν δημοκράτη πολιτικό ηγέτη, που θα είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Μπούρδες, μην τους πιστέψεις. Αρχηγό αναζητούν, αρχηγό με όλη την παλιά σημασία της λέξης. Η πολλή εσωτερική δημοκρατία τους μυρίζει αδυναμία και κακομοιριά. Θέλουν όμως αρχηγό που θα κολακεύει το ξεχωριστό καπετανιλίκι του καθενός τους, όχι που θα τους βάλει σε μια γραμμή για έναν κοινό στόχο. 
Εκτιμούν τη δύναμη που αποπνέει ο αρχηγός, αρκεί να μην πιέζει τους ίδιους.
Το ΠΑΣΟΚ στις καλές εποχές του κατάφερε να λύσει όλες αυτές τις δύσκολες εξισώσεις και να τους έχει στο πλευρό του. Βασικά διότι πέρασαν πολλά λεφτά στα χέρια του. Τώρα περιμένουν να δουν αν θα καταφέρετε να λύσετε κι εσείς επιτυχώς τις ίδιες εξισώσεις μέσα στους δύσκολους καιρούς μας. Σε περίπτωση που το πετύχετε, οι μάζες αυτές θα σας προσφέρουν στιγμές θριάμβου και δόξες που δεν φαντάζεστε. 

Όμως επί του παρόντος, είναι στο «σας προτιμήσαμε». Που σημαίνει ότι σας άνοιξαν την πόρτα και τώρα έχουν στηθεί και σας παρατηρούν. Δεν βρίσκονται αυτοί στον προθάλαμο σας, εσείς είστε στον δικό τους. Δεν θα έρθουν αυτοί σε σας, εσείς πρέπει να πάτε σ’ αυτούς, με τα χέρια σας γεμάτα δώρα. Μη βαυκαλίζεστε ότι θα τους πείσετε ή ότι θα τους διαπαιδαγωγήσετε. Τη μάζα αυτή, είτε την παίρνεις ως έχει είτε την αφήνεις…

Το γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία

Φώτης Γεωργελές - τεύχος: 410 - 24/10/2012

Το γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήταν υποχρεωτικό τα πράγματα να πάνε έτσι. Οι δυνάμεις της Ακινησίας, αυτές που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, παρουσιάζουν την κατάσταση κάπως σαν φυσική καταστροφή, σαν πόλεμο. Μας κήρυξαν τον πόλεμο οι ξένοι, μας έβαλαν, ειδικά εμάς, στο στόχαστρο, θέλουν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του Έλληνα, να μας «φτωχοποιήσουν», να μας «εξοντώσουν», να μας κάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Γιατί δεν τους φτάνουν τα 9/10 του πλανήτη που είναι φτηνότερο, εμάς ήθελαν. Κι έτσι, εμείς δεν φταίμε σε τίποτα.

Κι όμως μπορεί να αντιμετωπίσαμε ένα δύσκολο πρόβλημα το 2009, αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Κι αν είχαμε αντιδράσει σωστά ήδη τώρα θα αρχίζαμε να βγαίνουμε από το τούνελ και επιπλέον θα ζούσαμε σε μια Ελλάδα πιο δυνατή, πιο δίκαιη, καλύτερη από πριν. Ακόμα και τώρα μπορούμε, αν αλλάξουμε συμπεριφορά.

Δεν είχαμε πολλά να κάνουμε όταν άρχισε αυτή η ιστορία. Δύο πράγματα, και τα δύο υποχρεωτικά. Είχαμε έλλειμμα το 2009 24 δις, δεν μας δάνειζαν άλλο, έπρεπε να μειώσουμε αυτό το έλλειμμα. Ούτε καν αμέσως, σταδιακά. Αυτό που έπρεπε να μας απασχολεί ήταν αυτές οι περικοπές να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες. Εμείς αρνηθήκαμε την ίδια την ανάγκη των περικοπών.

Το δεύτερο ήταν να βάλουμε το κεφάλι κάτω, να δουλέψουμε περισσότερο και πιο σωστά ώστε να αναπληρώσουμε με την παραγωγή μας όσο το δυνατόν περισσότερο μέρος απ’ αυτά που λόγω τέλους δανεικών θα χάναμε. Το πόσο θα φτωχαίναμε ήταν ευθέως ανάλογο του πώς θα αντιμετωπίζαμε αυτούς τους δύο στόχους. Δεν ήταν εύκολο, ούτε όμως κι ακατόρθωτο. Απλώς αποτύχαμε και στους δύο. Είμαστε μια μικρή χώρα, 10 εκατομμύρια ψυχές. Όλοι μαζί, μια πόλη του πλανήτη Γη. Μισή Κωνσταντινούπολη. Ή ανατολική Φλόριντα, Μαϊάμι, Παλμ Μπιτς, Κι Γουέστ.

Και δεν μπορούμε να ζήσουμε ήσυχα και αυτάρκεις; Στο πιο παλιό και σημαντικό σταυροδρόμι της υφηλίου, στο ενδιάμεσο Ανατολής και Δύσης. Τόσα χρόνια συνηθισμένοι στο εύκολο χρήμα των κοινοτικών επιδοτήσεων και των δανείων, μοιάζουμε με μια μηχανή που δουλεύει στο ρελαντί. Ακόμα και τον τουρισμό, τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων μας, τον δουλεύουμε 1,5 μήνα το χρόνο. Μπλοκαρισμένα γραφειοκρατικά συστήματα, αρτηριοσκληρωτικές δομές φρέναραν κάθε ανάπτυξη. Με τις πρώτες αλλαγές, με τους πρώτους διακόπτες που θα άνοιγαν, η μηχανή θα ’παιρνε μπρος, τα αποτελέσματα θα ήταν πολλαπλασιαστικά, θα ξάφνιαζαν και μας τους ίδιους. Οι νέοι, το πιο εφοδιασμένο κομμάτι να αντιμετωπίσει το σύγχρονο κόσμο, όλη μέρα στα κομπιούτερ και το ίντερνετ, ήταν μαζικά έξω απ’ την παραγωγή. Αν τους δίναμε την ευκαιρία θα βλέπαμε μια άλλη, καινούργια, δυναμική Ελλάδα.

Δεν κάναμε τίποτα. 3 χρόνια, 1.000 μέρες, κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε. Μάταια ειδικοί και επιστήμονες μας δείχνουν συγκριτικούς πίνακες, μετράνε τις κρουαζιέρες φερ’ ειπείν στις μεσογειακές χώρες Ιταλία, Ισπανία και μας λένε ότι η απελευθέρωση θα αποφέρει πάνω από ένα δις το χρόνο και 10άδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Εμείς κλείνουμε τα λιμάνια. Ακόμα και ο τουρισμός έπεσε αυτά τα χρόνια. Αν είναι δυνατόν. Το αντίθετο έπρεπε να συμβεί, αφού φτωχύναμε έπρεπε η Ελλάδα, που ήταν ήδη στους προνομιακούς προορισμούς, να γίνει ακόμα πιο ελκυστική. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν θέλει να έρθει στην ασυνάρτητη χώρα που καίει ευρωπαϊκές σημαίες και βάζει σε κρεμάλες τους Ευρωπαίους πολιτικούς, λες και είμαστε μουλάδες στο Αφγανιστάν. Αντί για αύξηση της παραγωγής διαλύσαμε και ό,τι είχαμε, την εμπορική ζωή της πόλης, τον τουρισμό.

Στο στοίχημα των περικοπών, η αποτυχία ήταν εξίσου παταγώδης. Ξέραμε ότι μπορούμε να κόψουμε χωρίς οδυνηρές συνέπειες. Μέσα στα 5 τελευταία χρόνια διπλασιάστηκε το κόστος του δημόσιου τομέα. Μέσα στην τελευταία δεκαετία τετραπλασιάστηκαν οι δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης. Πρόσφατα ήταν όλα, μπορούσαμε να γυρίσουμε λίγο πίσω. Σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα, πριν βγάλουμε τα 80 δις στην Ελβετία, 240 δις ήταν οι ιδιωτικές καταθέσεις στις τράπεζες. Ένα ΑΕΠ, όσα δεν είχαν όλες μαζί οι γειτονικές μας χώρες. Η χώρα με τη χαμηλότερη παραγωγικότητα στην ευρωζώνη είχε το υψηλότερο ποσοστό κατανάλωσης. 20 μονάδες πάνω από το μέσο όρο. Μια χώρα με 85% ιδιοκατοίκηση, με πάνω από 50% δεύτερη κατοικία, εξοχικό. Με 1,5 αυτοκίνητο ανά οικογένεια, με περιοχές που είχαν την υψηλότερη συγκέντρωση 4x4 στην Ευρώπη. Με το υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων σε ιδιωτικά μαιευτήρια και το χαμηλότερο ποσοστό κατανάλωσης φτηνών προϊόντων «ετικέτας» στα σούπερ μάρκετ.

Και σ’ αυτή τη χώρα, όταν κοίταζες τα εκκαθαριστικά της εφορίας έβλεπες 2-3 χιλιάδες ανθρώπους με εισόδημα πάνω από 100.000. Στη χώρα που κυκλοφορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα, μεγαλύτερης αξίας από τόσο. Το σύστημα είχε όνομα, δημόσια φτώχεια - ιδιωτικός πλουτισμός. Όσοι μελετούσαν την ελληνική κοινωνία ήξεραν, μπορούσαν να γίνουν περικοπές δαπανών χωρίς να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός, να μη βυθιστούμε στην ύφεση. Μήπως εμείς δεν ξέραμε; Υπήρχε κανένας άνθρωπος που να ζει από τη δουλειά του που να μην είχε αναρωτηθεί πώς, διάολε, υπάρχουν αυτά τα λεφτά, αυτός ο προκλητικός πλούτος που δεν δικαιολογείται από πουθενά;

Έπρεπε να καταπολεμήσουν την εκτεταμένη διαφθορά στο δημόσιο που αφήνει το κράτος φτωχό αλλά τους λειτουργούς του πλούσιους. Να μειώσουν την αχανή γραφειοκρατία που στοιχίζει τριπλάσια και πενταπλάσια από τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Να αντιμετωπίσουν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Να μειώσουν το κόστος του πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος που είναι πολλαπλάσιο των άλλων χωρών. Να μειώσουν τα αδιανόητα προνόμια της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, αυτά που οι κοινοί θνητοί ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν. Να βάλουν το σύστημα να δουλέψει στην υπηρεσία του πολίτη, αλλιώς να στείλουν τις κομματικές αργομισθίες σπίτι τους.

Δεν έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα κόμματα, πολιτικοί εκφραστές των προνομιούχων στρωμάτων, όταν ήταν στην κυβέρνηση «καθυστερούσαν» και όταν ήταν στην αντιπολίτευση «αντιστέκονταν». Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Η παρατεταμένη ύφεση διέλυσε την οικονομία. Η κοινωνία των δύο τρίτων έγινε κοινωνία του ενός τρίτου. Οι ελίτ των προνομιούχων και προστατευόμενων στρωμάτων είναι ακόμα στο απυρόβλητο. Αντί να μειωθεί ο προκλητικός πλούτος, πλήρωσε η κοινωνία. Αντί να μειωθούν τα αφανή, παρασιτικά έσοδα, διαλύθηκαν οι δουλειές.
Ο παρασιτισμός αντιστέκεται, δεν χάνει τίποτα, γι’ αυτό κάποιοι τα χάνουν όλα. Ακόμα και σήμερα, με την κοινωνία σε ασφυξία, 3 χρόνια μετά, ανακαλύπτουν 33.000 συνταξιούχους του ΙΚΑ άφαντους. Χιλιάδες νεκρούς, δεκάδες χιλιάδες πλαστά προνοιακά επιδόματα, αναπηρικές συντάξεις. Θα αρχίσουν τώρα νέα απογραφή. Θα συνεχίσουν και στα άλλα ταμεία. Με το πάσο τους. Θα ξανακάνουν απογραφή στο δημόσιο. Δεν ξέρουν πόσους έχουν, πόσο παίρνουν, από πού και γιατί. Μετά θα συνεχίσουν, κάποτε, και στο ευρύτερο δημόσιο. Σε μερικά χρόνια θα μας πούνε και εκεί πόσοι είναι επίορκοι, πόσοι απουσιάζουν μονίμως από την υπηρεσία τους, πόσοι δεν πληρούν καν τους κανονισμούς του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Κάποτε, όταν έχουν μειώσει άλλες 2-3 φορές τις συντάξεις.

Συγχωνεύουν 120 εφορίες, αλλά ιδρύουν 99 εφοριακά ΚΕΠ. Μειώνουν το κράτος αφήνοντάς το ίδιο. 16 μήνες δεν συνδέθηκαν ηλεκτρονικά τα ληξιαρχεία με τα ταμεία για να αντιμετωπίσουν τις πλαστές συντάξεις. Γι’ αυτό βάζουν στο κόλπο και τους συμβολαιογράφους. 50 ευρώ το κεφάλι ο γάμος, το διαζύγιο, η κηδεία. Μειώνουν τη γραφειοκρατία μεγαλώνοντάς τη. Μας κοροϊδεύουν. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε.

Αλλά, ναι, ξέρω. Όταν «καταργήσουμε» το Μνημόνιο και ανακηρύξουμε τη Μέρκελ «persona non grata», τότε θα αντισταθούμε στην «κοινωνική γενοκτονία» που μας επιβάλλουν οι «ξένοι δυνάστες».